donderdag 19 mei 2016

Waterwerk

Vorig jaar hebben we een Flojet dekwaspomp aangeschaft en inmiddels is er al heel wat mee gesopt en geboend. Vooral van Martijn een favoriet spelletje en met slang nog leuker dan met de emmer!
Alleen moeten wel alle luiken en patrijspoorten dicht anders wordt binnen ook meegesopt. De pomp lag nog los in de bun en het werd tijd om deze in te bouwen. Ideaal zou zijn met een aansluitpunt in de kuip dus die hebben we ook ergens op de kop getikt. Afgelopen weekend begonnen met inbouwen. De juiste plek uitgemeten voor het aansluitpunt en een gat van 4 cm geboord. Daarna de schroefgaten geboord, het staal gegrond en het aansluitpunt met kit gemonteerd. Vervolgens de pomp geplaatst en de slangen aangesloten. Beide zitten nu in de bakskist naast de lenspomp. De aanvoerslang hangen we gewoon overboord. De spuitslang is 2 meter te kort maar daar wordt aan gewerkt. De elektra komt later. Voor nu gebruiken we de acculader. Een directe aansluiting op het vlak voor de aanvoer zou nog een optie zijn maar is ook wel een ingreep met nadelen. Daarom laten we het voorlopig zo. Nu maar hopen dat we niet per ongeluk een kikker opzuigen.



woensdag 18 mei 2016

Kluswerk 2016

 Er lag nog een klus te wachten, namelijk het vervangen van de raamrubbers van de ovale patrijspoorten. Eén was een paar jaar geleden al gedaan vanwege lekkage. De rest waren we nog niet aan toe gekomen. Uiteindelijk besluiten we om de twee ronde patrijspoorten aan weerszijden van de kajuit er ook maar uit te halen want daar zit roest onder. Na het verwijderen van de ramen begonnen met het schoonmaken en herstellen van de sponningen. Bij de ovale ramen viel dat mee. De ronde ramen waren er slechter aan toe. Achter een raam vielen er gaten in het staal. Dat hebben we hersteld met epoxyplamuur tegen een afdichtlaag aan de binnenzijde. Het ronde raam aan stuurboord was bevestigd met messing bouten en moeren. Daarvan was er een afgebroken. Ze zijn  vervangen door nieuwe van rvs. Het ronde raam aan bakboord was bevestigd met houtschroeven door het staal van de kajuit in een multiplex plaat aan de binnenzijde. Na 2x gronden plamuren schuren en nog 2x gronden alle ramen er weer op gekit. Daarna de kajuit opnieuw geschilderd. En vervolgens fingers crossed dat het goed zit en waterdicht is. Tot nu toe gaat het goed. Meer foto's vind je in het klusarchief.


dinsdag 17 mei 2016

En de winnaar is... (Touw & touw II)

Het nachtje slapen zit er op en we hebben een keuze gemaakt voor het touw van de vallen.
En de winnaar is: Spunflex. Reden: goede prijs, duurzaam. We betalen 121 euro voor 110 meter.
We bestellen een spoel met nog een extra stuk los (bij Van Meer). Een paar dagen later is het binnen via de post. En dan kunnen we beginnen met het op maat maken en afwerken van de vallen. Dat is nog een klusje. Het touw is nog wat stug maar is op zich voldoende goed te handelen. Het zal door gebruik nog soepeler worden. De touweinden werken we af met takelgaren. De dag dat we te water gaan zetten we meteen de mast overeind. Met de nieuwe vallen ziet het er mooi uit. Voorlopig hoeven we niet bang te zijn dat we er weer een stuk trekken.



Gewogen en te licht bevonden

Dit jaar worden alle schepen bij de tewaterlating gewogen. Met de aankoop kregen we een gewicht door van 'ongeveer' 7 ton. Maar hoeveel is ongeveer? Toen we van haven wisselden hebben we dat gewicht maar aangehouden. Het maakte deel uit van de gevraagde gegevens voor aanmelding en dat had alles te maken met de kraan. De oude ging geloof ik tot 6 ton. In de jaren die we op de wachtlijst stonden is de oude kraan vervangen voor een nieuwe van 8 ton. De eerste keer hijsen was best spannend. Krakende banden, kritische blikken... Nog een keer "Hoe zwaar is 'ie?"
Maar alles ging goed. Geen centje pijn, en de jaren daarna werd het routinematig erin en eruit. Maar dit jaar met de weging is het toch anders. Stel dat we toch in de buurt van de 8 komen? We denken niet dat dat kan maar zeker weten we het ook niet. Zou wat zijn als we uit moeten wijken naar een andere kraan... Al snel komt het verlossende oordeel: " Zesduizendzeshonderdenzesenzestig kilo". Bijzonder getal. We zijn dus te licht bevonden!

maandag 1 februari 2016

Touw & touw

De oorspronkelijke touwen op platbodems waren gemaakt van natuurvezels zoals hennep en manilla. Tegenwoordig zijn er verschillende synthetische imitatiesoorten die qua kleur en structuur de oorspronkelijke hennep en manilla touwen moeten benaderen. We hebben ons er deze week wat in verdiept want dit voorjaar moeten de vallen worden vervangen. Belangrijk is de prijs/kwaliteit verhouding voor zover we dat kunnen opmaken. Op fora zijn de meningen verdeeld hoewel wel steeds dezelfde merken worden genoemd. Verder zijn er twee merken die veel worden gebruikt in de chartervaart (Leoflex en Spunflex). We hebben de verschillende merken eens op een rijtje gezet:

- Hempex Langman / 12 mm / 3 streng / 2044kg / 165m = 185 EUR
- Polytex Langman / 12 mm / 3 streng / 2170kg / 220m = 330 EUR
- Spleitex / 12 mm / 3 streng / 2200kg / 110m = 116,50 / 220m = 210 EUR
- PP-tex / 12 mm / 3 streng / 2000kg / 200m = 125 EUR
- Polyhanfseil (Kanirope) / 12mm / 4 streng / 1230kg / 220m = 123 EUR
- Spunflex 1625 / 12mm / 3 streng / 2030kg / 220m = 308 EUR
- Leoflex / 12mm / 2030kg / 220m = 235 EUR

De prijs kan natuurlijk varieren per aanbieder maar dit is wat we zoal tegenkwamen.
Het touw is gemaakt van Polypropyleen en heeft een uv-filter die de levensduur en het kleurbehoud verlengt.

Tjsa en dan de hamvraag: welke wordt het... 
We denken er nog even over na.


zondag 24 januari 2016

Vallen vervangen

Het wordt tijd om de vallen te vervangen. Die zijn nog van de aankoop, inmiddels al wat jaartjes geleden. Er kwamen veel vezeltjes af maar ze deden het verder nog prima. Tot deze zomer er plotseling een raar fliebertje ontstond bij het hijsen van het grootzijl. Vervolgens draaide er een hele streng los van piekeval. Dus niet meer aan getrokken en rustig laten zitten want het was de laatste zeildag. Dat ding heeft het nog de hele dag gedaan op 2 strengen maar we durfden hem niet nog een keer te gebruiken.
Vandaag de blokken van de vallen gehaald en alles opgemeten. Mooie quizvraag: hoeveel meter val zit er op een zeeschouw van 9 meter?

Zie voor het antwoord de klussenpagina

zondag 4 oktober 2015

Op goed vertrouwen - De Vliestroom

Beroemd (en berucht?) is de ingang van de haven van Vlieland vanwege de sterke stroming die voor de deur staat. Er schijnen geregeld schepen het hekwerk te rammen. Flipperkast noemen de havenmeesters dat. Hoe sterk de stroom is komen we achter tijdens de oversteek van Texel naar Vlieland. In plaats van door het Franse Gaatje zijn we om de Richel heen gevaren. Was niet nodig geweest bleek later. Maar ja, we wisten het niet zeker en we lagen op kop, dus afkijken was er niet bij. Dus we dachten: 'stick to the plan, en om de Richel heen'. Maar uiteindelijk toch niet helemaal volgens plan, want we varen veel te ver het zeegat in dan gepland. Ons navigatievermogen wordt er aan het eind van de dag blijkbaar niet beter op. Terwijl we alle schepen achter ons langs over de ondiepte zien steken, zetten wij vrolijk koers richting... Amerika? Toch maar niet dus linksaf de Vliestroom in. Het eerste stuk valt de stroom mee maar eenmaal voor het strand staan we bijna stil. Dus een tandje erbij. De vaargeul loopt hier vlak langs het strand. Zo dicht dat het net is of de tonnen verkeerd liggen. We vorderen een meter of 10 per minuut, zo lijkt het tenminste. En we zijn niet de enigen die er last van hebben. We maken deel uit van een stoet zwoegende schepen die heel langzaam de havenmond nadert. Andersom, via het Frans Gaatje hadden we de stroom mee gehad...lekker suf.

Voor vertrek hadden we een stukje gelezen van de KNRM met een advies voor het aanvaren van de haven van Vlieland. Uitgeknipt en meegenomen. We hebben het meerdere keren gelezen om zeker te zijn dat we begrepen wat er stond. Uiteindelijk een paar pijltjes in de tekening toegevoegd. De slotconclusie: maak gebruik van de 'neerstroom', voor of in de havenmond. Eb of vloed maakt niet uit; je stuurt op een westelijke koers naar de havenmond en draait strak om het groene, oostelijke havenhoofd naar binnen.
Pijltje waarschijnlijk verkeerd
om getekend...
Mooie theorie, maar het vraagt wel vertrouwen om het te doen. Ten eerste of het klopt; maar dat zal wel want de KNRM snapt echt wel hoe het werkt. Ten tweede of wij het ook goed hebben begrepen........en dat is wat minder vanzelfsprekend...
Dus op goed vertrouwen koersen we af op het oostelijke havenhoofd. De ebstroom nog steeds vol tegen. Voor ons neemt een kieljacht een aanloop van links. Door de westelijke koers steken we een stuk af en moeten we inhouden om het jacht voor te laten. Langzaam kruipen we richting de havenmond. Zou het werken of gaan we straks de reling in?... Plotseling merken we dat de stroom wegvalt. Het volgende moment voelt alsof we als het ware naar binnen worden gezogen! En voor we het weten zitten we al een eind tussen de palen. Joehoe! Op deze manier is de haven van Vlie invaren een Eitje. Bedankt KNRM!



vrijdag 25 september 2015

Wadkaarten

De grootste uitdaging bij de voorbereiding van de week wadvaren was de navigatiesoftware. Op het binnenwater zijn we inmiddels gewend  aan een app met kaartinfo en je positie. Dat willlen we dus ook voor het wad. Na wat zoeken op fora hebben we verschillende gratis kaart apps geprobeerd. Omdat we uiteindelijk toch ook een hard copy bij ons wilden hebben, zijn we gekomen op de atlas van NV Charts. De Duitse firma heeft het Oostblad en Westblad gecombineerd tot één atlas. Slim gedaan, en goed geprijst. Je krijgt er ook meteen software bij voor de pc en Android telefoon. Voor de Apple kun je de software downloaden uit de app store. We hebben de kaarten nu op de pc, de ipad en de telefoon. Dus wanneer een apparaat kuren krijgt, is er altijd een ander apparaat achter de hand.
Het downloaden van de kaarten is simpel. Op de app worden updates zichtbaar met een rood bolletje. Via add chart kit is de update op te halen. De laatste update was 113 MB dus wel een beetje verbinding nodig. In- en uitzoomen op de app gaat soms wat onhandig omdat de kaart op een bepaald punt van groot overspringt op detail. Dat punt is even zoeken met een klein scherm. Voor maximaal overzicht met detail is het een kwestie van een paar keer in/uitzoomen om het juiste punt te vinden. Na verloop zijn we daar aan gewend geraakt. Verder zit er een getijdetabel in. Door de locatie op de kaart aan te klikken krijg je grafisch het verloop van de hoog/laagwaterstanden te zien. Wel grappig vonden we dat Oudeschild in de getijdeninformatie wordt aangegeven als Altes Kind. Waar we veel gebruik van hebben gemaakt is de routeplanner. Door slepen op het scherm ontstaan waypoints op de kaart. Tijdens het varen geeft de uitgestippelde blauwe lijn houvast bij het bepalen van de richting op een klein scherm. De gps functie geeft duidelijk de vaarrichting aan. Verder hebben we alle dagtochten gelogd. Leuk om achteraf te zien hoe je (om)gevaren bent. Kortom: prima kaarten en software wat ons betreft. 

maandag 24 augustus 2015

Dagboek van een scheepshond 5


Ik voel me een beetje misselijk. Ik heb vanochtend een tijd binnen gelegen. Alles schommelde heen en weer. En het schommelen werd steeds erger. Hier buiten voel ik me een stuk beter. Als ik over de rand kijk, in de verste verte geen stukje land te bekennen. Mmmm. En wat een golven, bwah dat ze dat leuk vinden. Je wordt er nog kletsnat van ook.

Gisteren lagen we nummertje 4 in de rij. Er was weinig kans dat ik daar zelf af kon komen. Ik vind de steiger namelijk al spannend. Dus werd ik overboord gehesen. Ik begon in de lucht maar vast te zwemmen want ik zag 'm al aankomen, maar in plaats daarvan landde ik in het bootje.
Daarna zijn we naar de kant geroeid waar ik eindelijk lekker kon rennen. Ik vind het op de boot erg gezellig samen. Beetje krap dat wel. Vooral als ik 's avonds lig te slapen en iedereen steeds over me heen moet stappen. Probeer zelf maar eens een half uurtje uit dan merk je het wel, haha. Inmiddels went het scheepshondenleven steeds meer. Afgelopen jaar is er het nodige aangepast zoals het loopplankje. De oude (eigenlijk het laddertje) was goedbedoeld in elkaar geknutseld door de baas maar vond ik niet echt fijn. 'Prototype' noemde hij dat. Nou niet dus: te steil en te glad voor me. Het leek meer op een hondenglijbaan. Nu heb ik een echte hondenloopplank met anti slip. Hij kan uitschuiven waardoor het niet zo steil meer is bij de punt, en inschuiven zodat hij minder in de weg ligt. En het laddertje gebruiken we weer voor het droogvallen. Daar kan ik trouwens ook over naar boven als het moet. Hadden ze niet verwacht hoor. Beter dan opgetakeld worden! Wat ook veel beter is, is een loopmatje op het voordek. Ik geef het toe: lopen over de punt vind ik gewoon niet fijn. Ik glij zo op mijn nagels naar beneden als er niets ligt. Zit antislip op zegt de baas dan. Yeah right, verkeerde potje zeker. En die losse matjes die woeien telkens weg. Stond ik weer (muh matje...). Nu ligt er een loopmatje van vijverrubber. Uit één stuk en dat blijft goed liggen (lekker zwaar). Eindelijk geen verrassingen meer en ik loop er heerlijk op. Het kan ook als loopmatje over een buurboot als dat echt een keer nodig is, maar liever niet.
Nou tot zover. Ik ga de krant maar eens halen.

Groeten van de scheepshond.



maandag 17 augustus 2015

Zeeën van tijd

En dan lopen we toch vast. We zijn vanochtend (... een half uurtje geleden) vertrokken van Vlieland. Zo ruim op tijd dat het water in het Franse Gaatje nog onvoldoende is gestegen. Er zit niets anders op dan te wachten op meer water, dus gooien we het anker uit. Koffie dan maar?

Afgelopen dagen zijn we via Den Helder en Oudschild begonnen aan onze eerste tocht over het wad. De oversteek van Oudeschild naar Vlieland was een mooie testcase.
Windkracht 4-5 en in de ochtend flink wat buien met windvlagen van windkracht 6. Daarbij een behoorlijke golfslag met name voor en op het Scheurrak. We zijn blijven zeilen omdat we merkten dat we door het zeil stabiel in het water lagen. Het ging flink hard, af en toe 5,5 knoop (voor ons hard). Toch duurt het 6-7 uur voor we over zijn. Het is raar dat want bij vertrek van Texel zie je het eiland Vlieland al liggen, tenminste het zuidelijkste puntje. En dan moet je nog een hele dag varen. Dat lijkt niet logisch. De gangbare route over het wad loopt via Robbenzand en het Scheurrak naar het noordoosten en dan via Paardenhoek en het Inschot naar het noorden naar de Richel. Daar kun je om de Richel heen varen of via het Franse Gaatje naar de haven. De tocht wordt op internet afgeraden voor onervaren wadvaarders vanwege de vele ondieptes. Onervaren zoals wij dus. Maar na het bestuderen van de kaart en de vertrektijden besluiten we het er toch maar op te wagen. Het wordt deze week prachtig weer en de zomervakanties zijn nog in volle gang. Er zijn veel schepen onderweg.

De haven van Oudeschild was tjokvol en de schepen lagen gestapeld in de gemeentehaven tegen en tussen de vissersboten. De eerste dag lagen we in de jachthaven, op stapel als vierde aan de buitenkant. De volgende dag krijgen we een kopsteiger want Karin's ouders komen op bezoek en dan is een makkelijke instap wel handig. Aardige mensen hier van de haven. Die regelen dat toch gewoon voor je. Die gastvrijheid was ons al eerder opgevallen de eerste keer dat we hier kwamen. Het afbreken van het stapeltje van vier was nog niet zo eenvoudig want de wind stond er dwars op. De buurman had veel haast want er was een box vrij. En voor je het weet duikt er iemand anders in. We hadden mazzel want links voor lagen we vast aan een paal. Voor we het in de gaten hebben heeft de buurman de schoten los gegooid en begin achteruit te varen. De communicatie verloopt blijkbaar niet helemaal soepel want wij  zijn nog niet zo ver... Als we de motor hebben gestart varen we achteruit met de lijn nog om de paal tot we met de achterkant 45 graden tegen de wind in zijn gedraaid. Het plan werkt en het wieleffect van de schroef helpt ons een handje. De buurman is inmiddels met zijn boot tegen de achterburen aangewaaid. We trekken de lijn los en draaien verder rechtsom door om met de neus in de wind te komen. Dat lukt met een paar keer achteruit en vooruit. Toch altijd maar weer even afwachten hoe het uitpakt. De ruimte in de havens is over het algemeen krap, zeker als het zo druk is, en met meer wind wordt het dan toch best spannend. We leggen aan en hebben een fijne dag aan de kopsteiger met veel passanten op zoek naar een plekje.

Langzaam komen we weer in beweging. We halen het anker op en vervolgen onze weg langs de prikken (stokken) die de geul markeren. Een Bol komt ons tegemoet en zwaait vriendelijk.
Alles ademt rust uit. Wie haast heeft, die heeft hier het nakijken. De zee bepaalt de tijd, het ritme en soms ook de weg, en de zee heeft tijd zat. We vinden het varen op het wad supergaaf en misschien juist daarom. Het wordt uiteindelijk de mooiste dag van de vakantie. We varen door en lopen nog een keer vast. Daarna gaat het beter en waar het Franse gaatje overgaat in de geul varen we verder richting Harlingen. Eerst naar het zuiden via Wolfshoek en het Inschot en dan linksaf, het Zuidoostrak, een wantij over. Voor we het weten zijn we op plaats van bestemming: de platen van Waard, vlak achter het zeehondengebied. De bedoeling is dat we hier droogvallen (tenminste dat hopen we) en misschien zien we nog een paar zeehonden. Onderweg zijn we er al één tegengekomen. Het beest hing rond bij een ton voor het Zuidoostrak. We gooien het anker uit op de plek waarvan we denken dat we goed kunnen droogvallen. Met de vaarboom speuren we de bodem af. Zand, en overal rond de boot even diep. Het is een grote plaat waar we een stuk op zijn gevaren. De kans dat we hier schuin komen te liggen is niet erg groot.
Net als we liggen, de tafel naar buiten hebben gehaald en onderuitgezakt een glaasje hebben ingeschonken, steekt de wind op. En het wordt meteen een goeie 5. Met de wind komt een hoge golfslag waar we als gevolg van de ebstroom dwars op liggen. We worden vervelend heen en weer geslingerd en het glas rode wijn belandt van de tafel op de arme (witte) Banjer. Die had al meer wijnvlekken opgelopen de afgelopen week als gevolg van onhandige acties. We willen eigenlijk gaan barbequeuen maar zoals het er nu uit ziet gaat dat niet lukken. Het geslinger is bovendien erg slecht voor onze eetlust. We kunnen niet meer normaal door de boot lopen zonder heen en weer gegooid te worden. Er was windkracht 4-5 voorspeld afnemend naar 3-4 in de periode tot vannacht 2 uur. Het kkan dus nog wel even duren. Als we hier willen blijven dan moeten we iets doen om de situatie te verbeteren. Eerst zetten we de giek vast. Dat geeft wat rust in de kuip. De wind komt van links, de stroom van voren. We kijken naar de ankerketting. Die loopt van de punt schuin bakboord uit. We proberen eerst met het tweede anker de achterkant weg te trekken maar dat lukt niet. Dan besluiten we een zeil over de kuip te spannen aan de windkant. Dan zitten we in elk geval uit de wind en de weerstand van het zeil drukt de boot hopelijk wat schuiner op de golven. Dat werkt gelukkig. We zitten uit de wind en maken nu een schuine hoek op de golven. Op deze manier is het wel uit te houden. We schenken het omgevallen glas opnieuw in terwijl Banjer achterdochtig vanuit zijn ooghoek toekijkt. De barbecue lijkt nog niet in zicht en eerlijk gezegd hebben we op dit moment nog weinig trek.

Opeens lijkt het of de golfslag minder wordt. En even plotseling als de golven zijn gekomen zijn ze weer verdwenen! De wind is nog even hard. Vreemd...
Na een poosje bedenken we dat het water is gedaald. De platen van Waard komen langzaam uit het water en hebben een dempend effect op de golfslag. De onstuimige golfslag verandert in de rustig golvend zeetje. En de barbecuekansen nemen zienderogen toe! Het duurt dan ook niet lang voor we de kolen aansteken. We hoeven hier niet bang te zijn dat we iemand anders behalve onszelf uitroken want er is geen schip in de buurt. Heel ver weg achter het Zuidoostrak zien we twee schepen liggen. En de zeehondensafarie vaart af en aan langs de plaat die als eerste uit het water komt. En we kunnen nu zeggen: een wadbarbeque smaakt heerlijk. Een beetje zilte lucht doet wonderen. Ondertussen lopen we tijdens het eten langzaam vast. Eerst begin het gebonk op het roer. We liggen een beetje achterover in het water en het bonken van het roer is een handige graadmeter als het ondiep wordt. Even later liggen we vast maar het water daalt niet genoeg. Misschien komt het door de harde wind waardoor het water wordt opgestuwd. Of gewoon door de plek die we hebben gekozen. Geen idee. Om half 10 is het laagwater en dan staat er nog steeds een kleine 30 centimer. Balen want we hadden gehoopt dat we droog zouden liggen. We gaan maar naar bed nadat we het ankeralarm hebben gezet. Morgen is het laagwater een stuk lager dus dan hebben we misschien meer geluk.

Het volgende laagwater is ook niet laag genoeg. Dit keer staat er nog 15 centimeter. Desondanks gaan we van boord en ook Banjer moet eraf want die kunnen we hier nergens uitlaten

Dat is wel een probleem omdat we hadden verwacht om droog te vallen. We hijsen Banjer van boord met een katrol aan de giek. We hebben een gordeltje van Ruffwear waar hij helemaal in kan hangen. Gelukkig blijkt hij zijn behoefte ook gewoon te doen als er een laag water staat. Als er maar grond onder de poten is, zal hij wel denken. Dat is een geruststelling want er is hier verder nergens een geschikte aanlegplek. Uitgelaten rent hij door het water, spettert ons nat en is helemaal blij om eindelijk weer rond te kunnen rennen. Als het water op komt takelen we hem weer aan boord en vertrekken dan.
Het is een lang stuk tot Den Oever, vooral omdat het niet erg hard gaat want we hebben stroom tegen (vloed). Dat is een nadeel van droogvallen; het tij bepaalt wanneer je weg kunt en in dit geval is dat ongunstig. Maar we varen rustig verder en hoe meer we richting Den Oever komen hoe meer de stroom afneemt en hoe sneller het gaat.
Het wordt een dag waarop we 's ochtends de zeilen over bakboord zetten en ze daar de rest van de dag laten staan. Ook de kluiver hebben we erop staan. Lekker zoveel ruimte om te varen. We varen de hele dag onder de afsluitdijk en zijn nog even toeristische bezienswaardigheid als we de parkeerplaats bij het monument halverwege de dijk passeren. Verder is het vooral rustig, een enkel schip richting Harlingen. Het is prachtig weer met een wind kracht 4. Bij Den Oever doen we de zeilen naar beneden en varen tegen de wind in door het Visjagersgaatje naar het Amsteldiep. We hebben inmiddels de stroom mee. Tot we het Amsteldiep indraaien waar volgens ons dan met eb weer een tegenstroom staat. De rand van de geul is afgezet met stokkken, of wat daar nog van over is. Soms moet je ze op laag water zoeken want de meeste zijn afgebroken. We varen tot voorbij de boei AMD-A en bij een markante staak steken we de Westwal op. Het wordt meteen ondiep dus besluiten we niet ver van de geul het anker uit te gooien. De bedoeling is om hier droog te vallen. En dan dit keer hopelijk WEL echt droog.
Na het avondeten begint het roer weer te bonken. Een goed teken. We zien grote zwermen vogels van het land het wad op vliegen en neerstrijken op het water waar de platen straks tevoorschijn komen. Het is een mooi gezicht. We beginnen ons een beetje zorgen te maken of het water dit keer voldoende zal zakken om echt droog te vallen. Het duurt erg lang en we besluiten maar vast van boord te gaan.
We maken foto na foto. Met de ondergaande zon kun je aan de gang blijven. Martijn en ik lopen naar een droge plaat iets verderop. Het is een mooi gezicht onze boot op de plaat en verder helemaal niets behalve een enkele staak, vogels en de geul op de achtergrond. Hier doen we het voor. Het laatste uur trekt het water plotseling weg en ligt de plaat helemaal droog. Missie geslaagd. We lopen nog wat langs de geul en maken foto's. 's Avonds zetten we het luik open zodat we vanuit ons bed de sterrenhemel kunnen zien. Het zijn er duizenden. Martijn vindt het geweldig en wij ook. Voor ons geen haven meer als het niet nodig is. Dit is te leuk. Voorlopig is dit wel de laatste keer want morgen varen we terug naar huis. We bedenken dat we na laagwater vreselijk de stroom tegen krijgen naar Den Helder. Niet handig want de vloedstroom is hier sterk. In dat geval komen we morgen niet helemaal thuis. We besluiten om voor laagwater te vertrekken. Dus 4 uur op, half 5 weg. Het wordt een korte nacht.
 
Het is half 5 en donker. Het roer bonkt al op de grond dus enige haast is geboden anders zitten we alsnog vast en blijven we een tij liggen. We zetten de boordlichten aan proberen het anker los te trekken. Dat blijkt niet te gaan. Daarom varen we er overheen maar hij blijft vast zitten. Het is geklooi in het donker. Pas bij de tweede poging komt er beweging in. Karin haalt het anker binnen terwijl ik met een bonkend roer probeer om in de geul te komen. Omdat het kompas nog gerepareerd moet worden, bepalen we de richting op de gok. We hebben wel de navigatie app als houvast maar het is lastig om op koers  te blijven. Het is erg donker en de enige referentie zijn de lichten van Den Helder. Die moeten links liggen en in de verte rood/groen licht van de vaargeul. We lopen nog een keer vast omdat we weer de plaat op zijn gevaren. Die loopt hier in een bocht. Dan zien we de contouren van een stok die de rand van de geul markeert. Met wat moeite weten we opnieuw los te komen bereiken dan eindelijk dieper water.
De app geeft aan dat we goed zitten en in de juiste richting varen. Mooi. Pff, het scheelde weinig of we hadden nog een laagwater moeten uitzitten. Varen in het donker hebben we niet eerder gedaan en het heeft daarom ook niet direct onze voorkeur. Maar in dit geval kon het niet anders. Eigenlijk wel goed om eens te doen. Het is helder en er is op zich goed zicht. De lichten van de vaargeul naar Den Helder zijn ook duidelijk zichtbaar. De onverlichte boeien zijn slecht te onderscheiden. Er is verder niemand op het water en dat is  prettig. In het Malzwin staat een hoge golfslag. Het is wind en stroom tegen elkaar op. De golven slaan stuk op de romp en water slaat over de boeg in de kuip. Het wordt een natte aangelegenheid. Het maakt de ambiance in het donker helemaal compleet. Gelukkkig schieten we wel op met de stroom mee en wordt de golfslag minder naarmate we dichter bij Den Helder komen. Ongeveer anderhalf uur na vertrek varen we de haven binnen en de brug door naar de sluis. Die staat net open dus we kunnen samen met een bunkerschip schutten. Het is inmiddels licht geworden. Eenmaal in het kanaal kunnen we ontspannen. Heerlijk om even in rustig water te zijn. Geen stroom, geen golven, niet constant navigeren. Gewoon rechtdoor tot je een ons weegt (en opletten dat je niet tegen een brug vaart). Het is wel een groot contrast met afgelopen dagen maar voor nu even prima.

En bruggen zijn er veel. Ik heb ze nooit geteld want ik ben bang dat het dan een drempel wordt. Ophaalbruggen, vlotbruggen, draaibruggen (of hoe die ook mogen heten). Met de marifoon erbij gaat het over het algemeen vrij vlot. We komen bij een vlotbrug die open staat. Langs de kant staan mensen te wachten. De lichten staan dubbel rood. Als we beter kijken zien we iets in het midden drijven. Via de marifoon vragen we de brugwachter wat er aan de hand is. Er ligt een grote pol met planten midden tussen de twee beweegbare delen van de vlotbrug. Die kan op deze manier met geen mogelijkheid dicht. Aan de opstopping op de kant te zien, duurt de situatie al een tijdje. Het lijkt er niet op dat er enige beweging in de pol zit. De brugwachter vraagt of we willen proberen om hem aan de kant te duwen. Gelukkig zijn we daar op gebouwd. We varen we langzaam door de brug die nog maar een klein stukje open staat en duwen de pol voor ons uit. Het blijkt een zware kluit losgeslagen waterplanten. De pol komt aan stuurboord weer tevoorschijn en drijft tegen de zijkant van de brug. De brugwachter is blij dat hij van de patstelling af is. Vanaf dat moment gaan alle lichten van de bruggen spontaan op groen. We varen in recordtijd door Alkmaar. Het is dat er zoveel bootjes op het water zijn en we moeten oppassen, anders hadden we gewoon door kunnen varen.
Bij de Texelsebrug zit de brugwachter. Die doet het raam open en bedankt ons nog een keer voor de hulp. En wij bedanken hem voor de snelle doorvaart. En dan is het nog maar een klein stukje naar Thuishaven. We zijn verbaasd als we het meer op varen. Door de wijdsheid van het wad is het meer de afgelopen week met ongeveer de helft gekrompen. Tenminste zo lijkt het. De vakantieweek zit er op. We zijn verslingerd geraakt aan het wad. Voorlopig moeten we het hier even mee doen en kunnen we nagenieten van een fantastische week. Voor nu ruimen we met enige tegenzin de boel op en gaan naar huis.
 
 

vrijdag 12 juni 2015

De kluiver

Het was prachtig weer afgelopen weekend en er stond een goede 4. Mooi weer voor een dag zeilen.
Het leek ons ook eens tijd om de kluiver uit te proberen. Dat is er tot nu toe nog nooit van gekomen. We zagen er altijd wat tegenop en laten we eerlijk zijn, aan twee zeilen hadden we de afgelopen jaren al ruimschoots genoeg. Maar Martijn is inmiddels zo groot dat hij kan helpen tijdens het varen. We merken dat we minder op hem hoeven te letten en daardoor wordt zeilen en varen in het algemeen een stuk makkelijker. Hij zit sinds een paar weken op zeilles bij de vereniging. In het begin was het best spannend (je kunt per slot van rekening omslaan met een Optimist...) maar inmiddels begint hij er veel lol in te krijgen. We merken dat hij daardoor het zeilen met onze boot ook veel leuker vindt.
Terwijl Martijn met Karin de boel op koers houdt ga ik een poging doen om de kluiver te hijsen. Dat valt niet direct mee omdat het ding achter de fok langs moet. En die zit dan behoorlijk in de weg! Het is even zoeken. Hoe werkt dit? Na wat gehannes lukt het om het zeil achter de fok langs te krijgen. Ik haal hem omhoog en het volgende moment valt de wind er in. We zijn verrast over hoeveel het scheelt. Het is net of iemand de  turbo heeft aangezet. Martijn gaat het zelfs iets te hard. Gaat dit wel goed papa?... En omdat Papa het ook niet weet, zegt hij maar van wel. We zijn heel snel aan de overkant. Als we overstag gaan halen we hem weer weg. Dit was leuk!
We ankeren in het moddergat voor de lunch en Martijn roeit wat rond de boot. Daarna zeilen we richting kanaal voor een rondje naar de haven. Martijn stuurt en deelt opdrachten uit. "Mama die fok mag iets strakker hoor!"  Nou, dat belooft nog wat...
Terug in de haven spreken we de buren van verder op de steiger. Ze hebben foto's gemaakt van onze kluiveraktie. Het zag er erg stoer uit al was het maar een klein stukje. Binnenkort gaan we het nog maar eens proberen.

De lier II

De boot ligt weer in het water en de lier is inmiddels helemaal gereviseerd en geschilderd. De staalkabel die er op zat maakt snel beschadigingen en er hier en daar steken er scherpe draden uit. Daarom willen we de kabel te vervangen voor een nylon lijn. Maar ja, hoe sterk moet die zijn? We gaan eens kijken in de watersportwinkel. De breeksterkte loopt tot 5800 DAN. Dat komt bijna overeen met 5800 kg. We besluiten om de iets lichtere lijn te nemen van 12 mm. Toch nog goed voor zo'n 2400 DAN. Toch blijft het wel spannend. Zou dit houden? Geen idee hoe groot de trekkracht wordt als de mast bijna het laagste punt bereikt. De kracht op de constructie neemt dan aanzienlijk toe. We besluiten het er toch op te wagen. Aan het eind maken we een oog door de lijn met de speedy sticker dubbel te naaien. Daarna omwikkelen en afwerken met takelgaren.

Nadat de lijn op de lier is gezet gaan we de mast overeind zetten. Na een paar slagen komt de mast langzaam van de bok. Als hij 30 cm boven de bok hangt, laten we hem even hangen en zetten er nog wat meer druk op door er even aan te trekken. De lijn geeft geen krimp. Veert een heel klein beetje maar niet vervelend. De rek op de lijn valt heel erg mee. Missie geslaagd! We zijn blij dat we van de staalkabel af zijn. De nylon lijn blijkt nu al veel makkelijker te werken. Als de stagen zijn vastgezet toasten we op dat we weer een complete boot hebben.

dinsdag 2 december 2014

De lier

Na het strijken van de mast heeft Martijn de lier van het dek gehaald. Met een grote bahco de moeren losgedraaid. Een mooi gezicht. Jong geleerd is oud gedaan zeggen ze dan.
Hij is lekker bezig en krijgt veel goed bedoelde op- en aanmerkingen van passerende volwassenen. Sommigen willen zich er het liefst mee bemoeien. 'Kijk maar uit' zeg ik, 'voor je het weet ben je je bahco kwijt'. Ik herken dat van vroeger. Het kost hem enige moeite om de moeren van de geverfde schroefdraad te draaien maar het lukt uiteindelijk om ze allemaal los te krijgen. Samen tillen we de lier van de bouten. Er onder zit nog de oude kleur van het dek. Een beetje gelig ziet het er uit. De lier gaat mee naar huis voor een opknapbeurt.
Het volgende weekend halen we hem helemaal uit elkaar. De staalkabel eraf. Het huis en de onderdelen zijn redelijk roestig. Met de naaldenbikhamer verwijderen we de roest en oude verf. Daarna in de Hempel silvercoat. Aflakken doen we met een oude pot 243, iets lichter dan de kleur van het dek, gecombineerd met zwart voor de haspel. Ondanks de lage temperatuur gaat het verven in schuur best goed. Het resultaat is mooi geworden. Nog niet helemaal af maar toch al flink opgeknapt. Volgend voorjaar mag Martijn hem er weer op zetten.

Meer foto's in het klusalbum

zondag 30 november 2014

Wintertijd

We liggen al een tijdje op de kant en hebben een paar winterklusjes uitgesteld. Dat kon gelukkig met een zacht najaar.  Een van de klusjes is het koelwater vervangen door koelvloeistof. Dat hadden we nog niet gedaan want er gaat zo'n 50-60 liter in de kielbalk. Toen we de stop er de eerste keer uittrokken, hadden we dat niet helemaal zien aankomen. Nu zijn we voorbereid.
 De eigenaar van de plaatselijke winkel voor auto onderdelen kijkt vreemd op. 60 Liter? Hij kijkt naar de 5 liter jerrycans in het schap. Dit heeft hij in de 32 jaar dat hij in de winkel staat nog niet eerder meegemaakt. Ik zeg dat het om een boot gaat, maar hij kijkt nog steeds ongelovig. 'Een oude boot?' voeg ik er aan toe...'vooruit, hele oude boot'.  Hij lijkt het te begrijpen. Dan moet het in ieder geval blauw zijn, zegt hij. Een telefoontje naar de leverancier biedt uitkomst. 60 Liter, van dat blauwe spul? Ja hoor, geen probleem, kan er om 12 uur zijn. De prijs is ook okay dus mooi geregeld.
Vandaag de stop uit de kielbalk gedraaid en het water er uit laten lopen. Met een vacuümpomp de koelvloeistof uit het vat in een emmer gepompt. Toch maar handschoenen aan want het goedje schijnt giftig te zijn. Staat ook op het etiket.
Er gaat ruim 40 liter in. Omdat we op de bokken iets achterover hellen, ontstaat er bij het vullen een luchtbel vooraan in de kielbalk. Die kunnen we pas afvullen als we weer recht in het water liggen.
Na het vullen de motor gestart en enige tijd laten lopen zodat al het water uit het blok is. Er zit geen thermostaat meer in het circuit weten we iniddels, dus het rondpompen van de vloeistof begint zodra we de motor starten. Daarna de accu's afgekoppeld en in de auto gezet. Die blijven van de winter thuis aan de lader. Verder het water uit de tanks gepomt en de wc winterklaar gemaakt.
Laat het winter nu maar komen.

Rondje Noord-Hollandse kanalen


donderdag 12 juni 2014

Het wad

Eerdere plannen voor een vierdaagse naar Texel zijn in het water gevallen door een straffe noordenwind en lage temperatuur. We doen nu een tweede poging met Hemelvaart. De weersvoorspelling is in ieder geval  gunstig. Op donderdag nog wat regen maar verder prachtig weer.
De route loopt door het Noord Hollands kanaal naar Den Helder en van daar naar Oudeschild.
Annette, Toby en Sepp gaan ook. Zij vertrekken uit Enkhuizen en komen waarschijnlijk al eerder aan. De tocht door het kanaal is een beetje saai. Maar door de vele bruggen blijf je wel lekker bezig. We maken dit keer dankbaar gebruik van de marifoon. Sinds we ook nog een portofoon in de kuip hebben liggen is het radioverkeer beter te volgen. Je krijgt soms ook informatie over de bediening door gesprekken van anderen. Soms komt er geen antwoord maar in plaats daavan even later wel een groen licht. De mannen van de bruggen hebben het druk ondanks dat het rustig is op het water. Ze mogen maximaal twee bruggen tegelijk bedienen en daarom is het af en toe wachten. Maar over het algemeen gaat het vlot. Na de laatste spoorbrug komt er vrij snel een provinciale weg waarvan de brug al open staat als we door het spoor varen. De brugwachter vraagt of we stand-by zijn en ja, dat is zo. Hij houdt de brug nog even open maar of we dan wel zo snel mogelijk willen varen. Dat beloven we. Maar nou is snel varen met een zeeschouw van 7,5 ton een beetje een relatief begrip. We gaan zo hard mogelijk maar of het nou snel gaat?... In de verte zien we de file van vrachtwagens en auto's langzaam uitgroeien. In onze beleving stappen er al mensen uit om te kijken waarom het zo lang duurt... De brug komt tergend langzaam dichterbij en ik verwacht dat hij ieder moment toch nog naar beneden kan gaan... Na een minuut of 4-5 (die erg lang lijken te duren) varen we eindelijk onder de brug door. Pff gehaald. We bedanken de brugwachter nog voor het openhouden maar die geeft geen antwoord meer. Duurde vast langer dan hij had verwacht. Vanuit de lucht moet het er vast heel grappig uit hebben gezien. We zijn benieuwd hoeveel kilometer file we hebben veroorzaakt...
In Den Helder willen we eigenlijk aanleggen maar de sluis staat open dus varen we maar naar binnen. Als we de sluis uit komen zien we in het havengebied geen geschikte aanlegplek dus besluiten we om door te varen. De waddenzee op! Best een leuk moment. Voor het eerst op het wad.
De golfslag is het eerste stuk behoorlijk. De wind is als voorspeld kracht 4-5. Later horen we dat dit deel van het water bij het zeegat hoort en door de diepte en invloed van wind en stroming staat er een hogere golfslag dan verderop naar het Noorden. Een keer komt er een golf voorbij die ongeveer zo hoog is als de rand van de kuip. Gelukkig zijn we op de Oosterschelde al wat afgestompt. Toen stond er meer wind en dat maakt een groot verschil. We hebben de fok gehesen met een rif en daardoor liggen we best aardig in het water. Tijdens het hijsen loop ik naar de punt omdat er een leuver blijft steken. Ik krijg meteen een klets water over me heen. Er komt gelach uit de kuip. We hebben een geïmproviseerde life line van een stuk klimtouw met een schroefkarabiner. Het touw zit vast aan de mastbout en de karabiner gaat aan de ringen van het zwemvest. Een overblijfsel van de Oosterschelde. Een prettige gedachte dat je vast zit. Op de platte hoge punt gaat het behoorlijk op en neer en het is niet ondenkbaar dat je er af valt. Verderop wordt het rustiger.

We varen onder de kust van Texel door naar Oudeschild. Om de 10 minuten kijken we naar de warmtemeter want het valt ons de hele dag al op dat de temperatuur vrij hoog oploopt. Nu staat hij inmiddels boven de 90 graden en dat lijkt ons niet goed. Als we het toerental verlagen dan daalt hij weer. Wat nou als de boel stuk gaat? Optie 1 lijkt ons ankeren en de reddingsdienst oproepen. Veel andere opties zijn er niet. Het grootzeil zit er nog niet op en met deze windrichting redden we het niet op de fok. Het strand opvaren zou in uiterste nood nog een mogelijkheid zijn. Maar gelukkig is dat niet nodig want de motor blijft gewoon draaien.
Tij-technisch gezien zijn we eigenlijk een uur te vroeg vertrokken. De vloed komt een uur na laagwater en tot die tijd staat er nog stroming naar zee. De vloedstroom komt na een uur op gang en dat wordt merkbaar naarmate we Oudeschild naderen. Annette staat ons op de dijk op te wachten en maakt foto's als we aankomen.


Texel Oudeschild

In Oudeschild worden we hartelijk ontvangen door de havenmeesters. Die krijgen van ons overigens een dikke negenplus! Platbodems hebben hier nog een streepje voor. Althans zo lijkt het. We krijgen het mooiste plekje van de haven (vinden wij) op de kop van de C-stijger. Plat staal en polyester bijt elkaar en dat heeft soms voordelen... 's Avonds liggen de boten rijen dik tussen de boxen. Annette, Sepp en Toby zijn er al sinds vanmorgen. Ze liggen een aantal boxen verderop.We genieten van de rust en het avondeten smaakt goed. We liggen vroeg bed.

De volgende dag zetten we het grootzeil er op. Ondanks dat het gisteren goed ging blijft het motorprobleem door ons hoofd spoken en na het uitlaten van de hond  en een rondje dorp, besluiten we om iemand te bellen. We krijgen het nummer van Stolk in Den Burg (0222-312752). Ze zitten eigenlijk vol maar sturen toch iemand langs. Die kijkt vreemd op als hij de motor ziet. 'Wat is dit? SABB? Nooit van gehoord...', en vraagt vervolgens hoe het werkt. Dat begint goed. Ik leg uit waar de waterpomp zit en de monteur kijkt geïnteresseerd naar de motor. 'Dit is nog een oerdegelijk stukje techniek', merkt hij op. Ik weet niet wat ik daar van moet denken maar laat hem maar even studeren. We laten de motor een tijdje warm lopen. Plotseling bedenk ik me dat we nog een boekje hebben. Dat helpt. Hij bladert door de onderhoud instructie en begint de verschillende functies en onderdelen te benoemen. 'OK laten we deze maar eens loshalen' zegt hij vervolgens. Dat valt nog niet mee met onderdelen die waarschijnlijk al 40 jaar vast zitten. Maar het lukt met wat aanvullend gereedschap van Toby. Al sleutelend doen we de ene naar de andere ontdekking. Onder andere dat de thermostaat foetsie is, en een los stukje van een zeef die mogelijk een leiding heeft geblokkeerd. Dat de doorgang naar de bypass pijp bij ontbreken van de thermostaat eigenlijk gesloten moet zijn (volgens het boekje), en dat het membraam goed werkt en de pompkleppen schoon zijn. Na twee uur zijn we een stuk wijzer en ik snap nu zelf ook hoe het werkt. Hij besluit de reparatie met een nieuwe pakking voor het thermostaathuis. Deze moet van de werkplaats komen. Het worden er drie met verschillende afmeting gaatjes naar de bypass. Kunnen we zelf kijken welke het beste werkt. De gesloten pakking gaat er in. Na drieëneenhalfuur zit alles weer goed en loopt de temperatuur al veel minder snel op dan even hiervoor. We testen een poosje belast in zijn vooruit. Het maakt een flinke herrie. De buurman steekt zijn hoofd uit de kuip en roept: SABB? Zijn antieke schip had er vroeger ook een. Het blijft leuk dat sommige mensen het geluid herkennen. Alles ziet er goed uit. Op de terugweg maar zien of het echt heeft geholpen. De rekening is 170 euro. Een meevaller voor meer bijna 4 uur werk. Gelukkig vond hij het zelf ook leuk om te doen. 'Weer eens wat anders dan die nieuwe motoren.' Topservice vinden we. 's Avonds hebben we een geslaagde barbecue bij het speelveld met Toby Sepp en Annette.


De volgende dag fietsen we naar de andere kant van het eiland. De fietsen zijn te huur bij de haven maar ook de lokale fietsenmaker heeft een goed aanbod. Je kunt er een combinatie Ouder/kind tandem krijgen. We huren ook een hondenkar want Banjer moet ook mee. Rennen is te ver voor hem zeker in deze hitte. Met enige moeite krijgen we hem in de kar. Zijn kop komt door een opening in het dak naar buiten. Als we beginnen te fietsen slaat de acceptatie om in paniek en ziet hij kans om door de nauwe opening in het dak uit de kar te springen! Opnieuw er in gaat lastig maar uiteindelijk lukt het om hem weer naar binnen te proppen. We doen het luikje in het dak maar dicht. Er volgen daarna nog verschillende uitbraakpogingen en sabotageacties maar uiteindelijk wordt het rustig in de hondenkar die het op wat bijtgaatjes na heeft overleefd. We zoeken en vinden een schat bij de waterpunnten. Met dit water werden in de VOC-tijd de schepen bevoorraad. We fietsen helemaal naar de andere kant van het eiland en gaan we naar het strand. We genieten van het mooie weer. Martijn en Sep vermaken zich prima. De roeiboot is hun favoriet. Onderweg eten en drinken we nog wat bij een restaurantje. Terug volgen we de meest richte weg naar het terras van Oudeschild. Of was het nou toch een omweg?... Al met al een leuke dag en veel van het eiland gezien.

Op maandag varen we terug. De motor houdt het goed en de temperatuur blijft rond de 80 graden. Dit lijkt beter hoewel de handleiding een werktemperatuur van 60 tot 75 graden aangeeft.

Als we door de sluis bij Den Helder zijn worden we achtervolgd door en armada van kruisers. Het Nautisch Verlangen zit ons op de hielen, zo lijkt het. Het ziet er grappig uit. Het contact met de bruggen loopt lekker en we schieten behoorlijk op. Tegen de middag zijn we terug in Thuishaven.
De eerste ervaring met het wad is goed bevallen en we zijn beslist van plan om dit vaker te doen.


woensdag 11 juni 2014

Als de koekoek roept...

Na hard werken is het tijd voor genieten. Daarom zijn we een lang weekend op de boot. Als we in de haven komen zien we een partytent staan schuin naast onze box op het gras. Binnen zijn ze net de geluidsinstallatie aan het checken... Nee he... We willen vanavond in de haven blijven en morgen varen, maar met zo'n partytent vertrekken we misschien wat eerder. We worden gerustgesteld als de bewoners van de tent verschijnen. Overwegend 50+ en niet van het type knalharde muziek. Dat zit wel goed. Uit de eerste bewonersbijeenkomst in de tent maken we op dat ze het 'Nautisch Verlangen' heten. Ze zijn gekomen met kruisers van overwegend hetzelfde soort. Een fanclub of iets dergelijks? Het programma wordt doorgenomen en daarna is er een quiz met muziekfragmenten uit de jaren 60 en 70. Tegen half 10 is het stil.
De volgende ochtend staan we vroeg op. Het Nautisch Verlangen meldt: ... Goed geslapen want weinig last van deining...' Even later beginnen ze aan de 'nautische les': landvast werpen om een stalen pen.
Wij vertrekken even later voor een rondje meer en daarna ankeren we diep in het moddergat. We varen maar kort want we willen vandaag vooral lekker uitrusten. Het is mooi weer en als snel liggen we voor anker. Eigenlijk met de optie om ook bij de wal te kunnen als we de ketting wat vieren. Voor het gemak heb ik de landvast al om een paal gegooid vlak naast het bordje 'Verboden aan te meren'. Als het nodig is dan kunnen we even met Banjer op de kant. Kort daarna verschijnt er een meneer met hond die argwanend vraagt wat we van plan zijn. We hebben ons altijd al afgevraagd hoe het zit met de steigertjes in het moddergat en dat wordt nu duidelijk. Hij legt uit dat ze regelmatig mensen wegsturen die er niets te zoeken hebben. Achter het dijkje ligt namelijk een natuurgebied van natuurmonumenten en die willen de dijk bij het natuurgebied hebben. Maar de dijk is in het verleden particulier verkocht en ondergebracht in een stichting van eigenaren. Zodra de wachtpost van Natuurmonumenten iemand op de dijk ziet, bellen ze naar de stichting. Die komen vervolgens in aktie om problemen met Natuurmonumenten te voorkomen. We begrijpen elkaar en beloven dat we niet op de kant komen. Later gooien we de lijn los. Als het donker wordt komen twee mannen van
Natuurmonumenten in een bootje controleren of iedereen zich nog aan de regels houdt. We vinden het maar gedoe op de vierkante meter. In Friesland maakt de Marrekrite vereniging (www.marrekrite.nl)  aanlegsteigers, bij voorkeur lijkt het, midden in het natuurgebied. Niemand vindt dat een probleem. Op dit soort momenten denken we wel eens met weemoed terug aan Friesland en de prachtige aanlegplekjes.
De avond valt en het wordt rustig op het water. De koekoek kondigt regen aan. We zijn blij dat we zo diep in het moddergat kunnen ankeren want dat is ons alternatief voor het gebrek aan aanlegplaatsen. We liggen inmiddels tegen (of in?) het riet en weten weer waarom we een platbodem hebben.

Bij de koekoek zit de klimaatverandering nog niet in de genen want de volgende dag is het stralend weer. Even later horen we hem weer alsof hij nog wat probeert recht te zetten. Eigenlijk een fascinerende vogel en dank zij zijn geluid bij iedereen bekend. En dat terwijl je er bijna nooit een ziet. De afstand tussen de tonen (koe-koek) varieert van een kleine terts tot bijna een kwart. Het schijnt dat hij aan het begin soms moeite heeft met de intonatie van een zuiver 'koe-koek'. Hij zingt dan eerst vals en stelt de hoge toon gaandeweg bij. Ik schrijf 'hij' want alleen de mannetjes koekoeken. En dat is maar goed ook.   Het wordt een zomerse dag.